Вақте ки мо бо наздикон барои таҷлили шодии Мавлуди Исо ҷамъ мешавем, он инчунин вақти мулоҳиза кардан дар бораи рӯҳияи воқеии мавсим аст. Ин вақти ҷамъ омадан ва паҳн кардани муҳаббат, сулҳ ва меҳрубонӣ ба ҳама аст.

Мавлуди Исо на танҳо як табрикоти оддӣ аст, балки изҳороте аст, ки дар ин вақти махсуси сол қалбҳои моро аз шодӣ ва хушбахтӣ пур мекунад. Ин вақти табодули тӯҳфаҳо, мубодилаи хӯрок ва эҷод кардани хотираҳои доимӣ бо онҳое, ки мо дӯст медорем. Ин вақт барои ҷашн гирифтани таваллуди Исои Масеҳ ва паёми умед ва наҷоти ӯ аст.

Мавлуди Исо вақти бозгашт ба ҷамоатҳои мо ва ниёзмандон аст. Новобаста аз он ки он ихтиёрӣ дар як созмони хайрияи маҳаллӣ бошад, хайрия ба як роҳи хӯрокворӣ ё танҳо додани дасти ёрӣ ба шахсони камбизоат, рӯҳияи додан ҷодугарии воқеии мавсим аст. Ин вақт барои рӯҳбаланд кардан ва баланд бардоштани дигарон ва паҳн кардани рӯҳияи муҳаббат ва ҳамдардии Мавлуди Исо аст.

Вақте ки мо барои мубодилаи тӯҳфаҳо дар атрофи арчаи солинавӣ ҷамъ мешавем, биёед маънои аслии мавсимро фаромӯш накунем. Биёед дар хотир дорем, ки шукронаи неъматҳои зиндагиамонро дошта бошем ва фаровонии худро бо шахсони камбахт мубодила кунем. Биёед аз фурсат истифода барем, то ба дигарон меҳрубонӣ ва ҳамдардӣ зоҳир кунем ва ба ҷаҳони атроф таъсири мусбӣ гузорем.

Пас, вақте ки мо ин Мавлуди Исоро ҷашн мегирем, биёед онро бо дили кушод ва рӯҳияи саховатманд иҷро кунем. Биёед вақти худро бо оила ва дӯстон сарф кунем ва дар рӯзҳои ид рӯҳияи ҳақиқии муҳаббат ва садоқатро қабул кунем. Бигзор ин Мавлуди Исо барои ҳама як давраи шодӣ, сулҳ ва иродаи нек бошад ва бигзор рӯҳияи Мавлуди Исо моро барои паҳн кардани муҳаббат ва меҳрубонӣ дар тамоми сол илҳом бахшад. Мавлуди Исо ба ҳама муборак!