Вақте ки мо бо наздикони худ ҷамъ мешавем, барои ҷашн гирифтани шодии Мавлуди Исо, ин вақт дар бораи инъикоси рӯҳи ҳақиқии мавсим аст. Ин вақти ҷамъомад аст ва муҳаббат, осоиштагӣ ва меҳрубонӣ ба ҳама.

Мавлуди Исо танҳо як табрикоти оддӣ аст, он изҳоротест, ки дилҳои моро бо хурсандӣ ва хушбахтӣ дар ин вақти махсуси сол пур мекунад. Ин вақти мубодилаи тӯҳфаҳо, хӯрокхӯрӣ аст ва бо шахсони дӯстдоштаамон хотираҳои бардавом эҷод мекунанд. Ин вақт барои таҷлили таваллуди Исои Масеҳ ва паёми умеди ӯ ва наҷот аст.

Мавлуди Исо вақтест, ки ба ҷамоатҳои мо ва шахсони лозимӣ бармегардад. Новобаста аз он ки он дар як садақаи маҳаллӣ ба гардонандаи хӯрокворӣ хайрия мекунад ё танҳо қарзи кумак ба он камқудратомез аст ё танҳо сеҳри додаҳо ҷодугарии ҳақиқат аст. Ин вақти илҳомбахш ва дигарон аст ва рӯҳияи муҳаббати Мавлуди ва ҳамдардиро паҳн мекунад.

Вақте ки мо дар атрофи дарахти Мавлуди Исо ҷамъ меоем, биёед маънои воқеии мавсимро фаромӯш накунем. Биёед ба баракатҳо дар ҳаёти худ миннатдор бошем ва фаровонии худро бо хушбахтӣ мубодила кунем. Биёед ин фурсатро ба дигарон нишон диҳем ва ба дигарон меҳрубонӣ ва ҳамдардӣ зоҳир кунем ва ба ҷаҳони атроф таъсири мусбӣ расонем.

Ҳамин тавр, вақте ки мо ин шодимиро ҷашн мегирем, биёед онро бо дили кушода ва рӯҳияи олӣ иҷро кунем. Биёед он вақтеро, ки бо оила ва дӯстон сарф мекунем ва рӯҳияи ҳақиқии муҳаббат ва рӯҳан ҳақиқӣ дар бораи муҳаббат ва рӯҳулқудсиро дар бар мегирем. Бигзор ин Мавлуди Исо вақти шодбонӣ ва иродаи покизагӣ бошад, ва Рӯҳи Мавлуди Исо илтимос моро интизор аст, ки муҳаббат ва меҳрубонӣ дар давоми солро паҳн кунем. Мавлуди Исо ба ҳама!