پپتید سی (C-Peptide) یک پپتید اتصال دهنده است که از 31 اسید آمینه با وزن مولکولی حدود 3021 دالتون تشکیل شده است. سلول های بتا پانکراس پروانسولین را که یک زنجیره پروتئینی بسیار طولانی است، سنتز می کنند. پروانسولین تحت تأثیر آنزیم ها به سه بخش تجزیه می شود و بخش های جلویی و عقبی دوباره به هم متصل می شوند تا به انسولین تبدیل شوند که از یک زنجیره A و B تشکیل شده است، در حالی که بخش میانی مستقل است و به عنوان پپتید C شناخته می شود. . انسولین و پپتید C در غلظت های هم مولار ترشح می شوند و پس از ورود به خون، بیشتر انسولین توسط کبد غیرفعال می شود، در حالی که پپتید C به ندرت توسط کبد جذب می شود، به علاوه تجزیه پپتید C کندتر از انسولین است، بنابراین غلظت پپتید C در خون بیشتر از انسولین است، معمولاً بیش از 5 برابر، بنابراین پپتید C با دقت بیشتری عملکرد سلول های β جزایر پانکراس را منعکس می کند. اندازه گیری سطح پپتید C می تواند برای طبقه بندی دیابت شیرین و برای درک عملکرد سلول های β پانکراس بیماران دیابتی استفاده شود. اندازه گیری سطح پپتید C می تواند برای طبقه بندی دیابت و درک عملکرد سلول های β پانکراس در بیماران مبتلا به دیابت استفاده شود. در حال حاضر، روش‌های اندازه‌گیری پپتید C که به طور گسترده در کلینیک‌های پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرد عبارتند از: رادیوامونواسی، ایمونواسی آنزیمی، الکتروشیمیایی، نورتابی شیمیایی.