پپتید C (C-پپتید) یک پپتید اتصال دهنده است که از 31 اسید آمینه با وزن مولکولی حدود 3021 دالتون تشکیل شده است. سلول‌های بتای پانکراس، پروانسولین را سنتز می‌کنند که یک زنجیره پروتئینی بسیار طولانی است. پروانسولین تحت عمل آنزیم‌ها به سه بخش تقسیم می‌شود و بخش‌های جلویی و پشتی دوباره به هم متصل می‌شوند تا به انسولین تبدیل شوند که از یک زنجیره A و یک زنجیره B تشکیل شده است، در حالی که بخش میانی مستقل است و به عنوان پپتید C شناخته می‌شود. انسولین و پپتید C در غلظت‌های معادل ترشح می‌شوند و پس از ورود به خون، بیشتر انسولین توسط کبد غیرفعال می‌شود، در حالی که پپتید C به ندرت توسط کبد جذب می‌شود، به علاوه تخریب پپتید C کندتر از انسولین است، بنابراین غلظت پپتید C در خون بیشتر از انسولین است، معمولاً بیش از 5 برابر، بنابراین پپتید C عملکرد سلول‌های بتای جزایر لانگرهانس را با دقت بیشتری منعکس می‌کند. اندازه‌گیری سطح پپتید C می‌تواند برای طبقه‌بندی دیابت شیرین و درک عملکرد سلول‌های بتای پانکراس بیماران دیابتی مورد استفاده قرار گیرد. اندازه‌گیری سطح پپتید C می‌تواند برای طبقه‌بندی دیابت و درک عملکرد سلول‌های بتای پانکراس در بیماران مبتلا به دیابت استفاده شود. در حال حاضر، روش‌های اندازه‌گیری پپتید C که به طور گسترده در کلینیک‌های پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از: رادیوایمونواسی، ایمونواسی آنزیمی، الکتروکمی‌لومینسانس، کمی‌لومینسانس.